توضیح: نماز معراج مؤمن است و گناه در بند کشنده­ی روح آدمی. حالا کسی که اهل گناه و معصیت است وقتی نماز می­خواند دچار تعارضی عجیب می­شود. چرا که از یک سو، نماز می­خواهد او را به عالم بالا ببرد و از سوی دیگر، گناه او را به قعر زمین می­کشاند. در این کشمکش روح انسان خود را در فشار عجیبی می­بیند که تحمل آن برایش بسیار سخت است. به همین دلیل است که وقتی گنه کاران وارد نماز می­شوند همانند کسی که در زندان افتاده به سرعت خم و راست می­شوند تا اینکه نماز خود را به آخر برسانند. حتی بعد از اتمام نماز هم حاضر نیستند برای چند دقیقه­ای که شده، در مکان نماز بنشینند و بلافاصله جای خود را ترک می­کنند. در این کشمکش عجیب، ممکن است برخی گمان کنند راه رهایی از آن فشار روحی، ترک نماز است در حالی که نماز عبادتی نورانی و ملکوتی است و با کنار گذاردن آن نه تنها مشکل انسان حل نمی­شود بلکه پیچیده­تر هم خواهد شد. حالتی که نماز برای نمازگزار آشکار می­کند واقعیتی تأسف بار از درون او و چشمه­ی بسیار کوچکی از فشار قبر است که بعد از مرگ برایش رخ خواهد داد. نماز به او هشدار می­دهد که در درونش چه می­گذرد و با زبان بی زبانی به او گوشزد می­کند که چه درون آلوده و سیاهی دارد. پس راه صحیح این است که هشدار نماز را جدّی بگیریم و با استعانت از نماز به جنگ شیطان درونی خود برویم و با عزم جدی بر ترک گناه، خود را از جهنم درونی خود نجات دهیم.